The Silence - Moving from a Country to Another, Travelling and Finding Silence

Άννα διερωτόταν, «ποιός ξέρει αν ο τόπος που έζησα την παιδική μου ηληκία άλλαξε, ποιός ξέρει αν το σπίτι όπου έζησα μαζί με τους γονείς και τις τρείς αδελφές μου στιγμές ευτυχισμένες, εκεί κάτω από την Ακρόπολη, υπάρχει ακόμη». Μετά τριάντα χρόνια που μετά τον γάμο της ζει στην Ιταλία, ένα πολύ ζεστό Κυριακάτικο πρωινό, θέλει να γυρίσει στα παλιά. Φθάνει στον χώρο που μεγάλωσε, που έζησε στιγμές ευτυχισμένες σαν παιδί. Τα μάτια στρέφονται παντού εις αναζήτηση του σπιτιού που γεννηθηκε, μέσα σε εκείνη την αυλή με διάφορες μικρές κατοικίες, κάποτε γεμάτο κόσμο όλο ζωντάνια. Θέλει να δεί ακόμη μια φορά την σιδερένια καλιτεχνική σκάλα που την ανέβαινε για να μπει στο σπιτι που κυριαρχούσε τα άλλα. Αλλά, για να μπει σε εκείνο το νούμερο 11 της οδού Μύκωνος, πρέπει να λύσει την αλυσίδα που δένει μια μεγάλη ξύληνη πόρτα, σχεδόν σάπια . Σκύβει για να δεί από τις φαγωμένες τρύπες του ξύλου που έχει ανοίξει το πέρασμα του χρόνου. Στην θέση της σιδερένιας σκάλας διακρίνει μια άλλη, μαρμάρινη, σαν να θέλει να υπενθυμίσει ότι το μάρμαρο είναι χαρακτηριστικό της Αθήνας. Αλλά, σκέπτεται εκείνη, το μάρμαρο είναι χαρακτηριστικό και των τάφων που θαύουν όχι μόνο την ανθρώπινη ύπαρξη μα και την ομορφιά που αυτές οι ανθρώπινες υπάρξεις, κατά την διάρκεια της διαβάσεως τους στην γη, θέλησαν να αφήσουν. Και το παλαιό, ωραίο γίνεται ξαφνικά κρύο, ασήμαντο μάρμαρο που δεν σου μιλάει πια στην καρδιά... Άλλωστε, γυρίζοντας τα μάτια σε όλη την οδό δεν βλέπει ούτε τον ευκάλυπτο που χάριζε δροσιά και μυρωδιά σε όλη την συνοικία. Τα χαμηλά σπίτια σχεδόν δεν υπάρχουν πια. Πολυκατοικίες έχουν δημιιουργήσει μια κρύα ατμόσφερα στον χώρο. Μα, προπαντός, εκείνο που λείπει είναι η ζωή. Δεν υπάρχουν παιδιά στον δρόμο να παίζουν και να γεμίζουν με τις χαρούμενες φωνές τους με ζωή τον αέρα.