پدرم کالیگولا را می کشد - My Father Kills Caligula in Bloomington, MN

رمان پدرم کالیگولا را می کشد، نمونه ای مثال زدنی از یک جهان داستانی سرشار از اندیشهٔ انتقادی و خلاقانه است. این رمان، بدون آنکه از قضاوت بازار پررونق سطحی نویسی بهراسد، جهانی پیچیده و تودرتو از معانی می سازد. بی آنکه داستان را افشا کنم، می توان خلاصه گفت که پدرم کالیگولا را می کشد، در سطح نخست، یک داستان عجیب و جذاب دارد که آن را خواهید خواند... این پی رنگ عجیب، در متن لایه های تودرتوی استعاره ها، ساختار روایی پیچیده و پسامدرن، روابط میان متنی با متون ادبی و تاریخی و مذهبی، و فضاسازی های بهت آور ساخته می شود. تحلیل روایت شناسانهٔ این رمان، مستلزم بررسی ساختار پیچیده و عناصر روایی مختلف آن است. رمان، در فرم، از انواع ساختارشکنی بهره می برد از روایت و راوی نامعتبر، تا دخالت های متعدد راوی و متالپسیس (تغییر سطح روایت)، سخن گفتن شخصیت ها با مخاطب و ورود ناگهانی شان به ساحت نقد متن رمانی که خودشان شخصیت های آن اند، سربرآوردن راویان متعدد، ابهام و ادغام شخصیت ها در همدیگر، بینامتنیت در اشاره ها به متون مقدس و تقلید از آن ها، ادبیات داستانی معاصر فارسی و جهان، استفاده از پاورقی ها در تقلید و نقد متون علمی و رخدادهای تناقض آمیز. جالب اینجاست که همهٔ این عدول های فرمی، با درون مایه و سیر رخدادها و شخصیت های داستان، وابستگی معنایی دارد و صرفاً برای ذوق آزمایی و به اصطلاح ادای شکلی به کار نرفته اند. این نکته وقتی روشن تر می شود که به منطق روایت در این رمان توجه کنیم شاید هیچ منطقی جز خواب ، خواب های کابوس مانند و تکرارشونده، نتواند شیوهٔ روایت این رمان را توضیح بدهد. فضاهایی که در این رمان ساخته می شوند، در بیشتر موارد، آن قدر عجیب و تازه اند که با خیال پردازی های آشنا، جور درنمی آیند. و همیشه رخدادها در حالتی میان خیال و واقعیت جهان روایت در حال وقوع اند. نمی توان مرزی میان خیال ها، توهمات، آرزوها، و رخدادهای جهانِ واقعِ روایت برای قهرمان داستان تشخیص داد. حتی گاهی نمی توان مطمئن بود که شخصیت های مختلف، فرافکنی های شخصیت اصلی داستان نباشند. در برخی فصل ها، تصویرسازی ها چنان تکان دهنده، خشن، یا تهوع آور است که دنبال کردن سطرهای داستان دشوار می شود.برشی از مقدمه ای به قلم دومین خوانندهٔ کتاب