Awangardowi dokumentaliści ożywiają obrazy zapomniane na dnie szuflady. Rodzinne albumy, niegdyś malo znaczące, stają się potężne, gdy pracują nad nimi artyści. Prywatne obrazy odradzają się, przywodząc na myśl epokę i wypelniając teraźniejszośc symboliczną treścią. Zmieniając kontekst, obrazy sprzyjają refleksji nad kwestiami tożsamości, pamięci i podmiotowości. W ten sposób, poprzez ponowne naznaczenie prywatnych obrazów, wspólczesny dokument eksploruje poetyckie doświadczenia i język. Rodzinne fotografie wykorzystane w dokumentalnej narracji przywolują bliskich, jednocześnie ujawniając ukryte historie. Wedlug Barthesa fotografia jest nierozerwalnie związana ze swoim odniesieniem. Jako taka jest dowodem na istnienie przeszlości. Zdjęcie mówi "to bylo", stając się punktem wyjścia dla inwencji artysty. Esej Rebirth of Images in Film analizuje rodzinne archiwum, które zostalo ponownie zasygnalizowane w twórczości reżyserów Alana Berlinera i Andrésa Di Telli.