Czytanie Bachtina w powiesciach Roberta McLiama Wilsona

Paradygmat języka Michaiła Bachtina i jego teoria karnawału otwierają powieści Roberta McLiama Wilsona, zmuszając czytelników do ponownego rozważenia takich pojęć jak tożsamość i prawda. Filozofia powieści Bachtina szczególnie dobrze pasuje do tekstów Wilsona ze względu na wyjątkowe położenie Irlandii pod koniec lat 80. i w latach 90. Ten okres w czasie i przestrzeni był otoczony niezwykle gęstą heteroglosją społeczną. Śmiech spaja pozornie różne powieści Wilsona, a karnawał pozwala czytelnikom postrzegać te konkurencyjne relacje o Belfaście jako kompatybilne. Ripley Bogle (1989) używa metafikcji jako narzędzia do skupienia uwagi czytelnika na możliwościach i uwolnienia nas od ścisłych klasyfikacji, do których przyjęcia zostaliśmy uwarunkowani jako "poprawnych". Eureka Street (1996) ukazuje walkę pomiędzy autorytatywnym i wewnętrznie przekonującym dyskursem, który ujawnia to, co jest, od tego, co mogłoby być. Znaczenie jest kontekstualne, a siła Wilsona leży w jego zdolności do zestawiania sprzecznych narracji, aby zilustrować, jak heteroglosja i karnawał nieustannie przerabiają materiał językowy, tworząc nowe znaczenia.